Ludzie bezdomni - ebook

Ta lektura podobała mi się najbardziej, stanowi ona oczywiście ważny element naszej kultury, każdy uczeń powinien ją znać. Fabuła jak dla mnie była dość ciekawa, książka wciągnęła mnie, przeczytałam ją w jeden dzień bez żadnego problemu, co świadczy o tym, że czyta się ją łatwo i przyjemnie. W książce przedstawiona zostały różne rodzaje bezdomności, stąd też taki tytuł- poczynając od dosłownej bezdomności, aż do tej emocjonalnej i nie tylko.

Twórczość Stefana Żeromskiego jakoś nigdy nie była tym, co chciałabym czytać z własnej, nieprzymuszonej niczym woli. Czytelnik zabierany jest w koniec XIX wieku, gdzie spotyka młodego chirurga Tomasza Judyma, który chce poświęcać się dla innych. Przekaz powieści jakoś do mnie nie trafił, całość była nudna i czytało się powieść niezmiernie ciężko. Styl w jakim ją stworzono również nie ułatwił zadania.

Nie ukrywam, że nigdy nie lubiłam twórczości Żeromskiego. Po większość jego dzieł sięgałam tylko dlatego, że były lekturą szkolną i trzeba było się z nimi zapoznać. "Ludzie bezdomni" są według mnie nudną, pozytywistyczną w swym wyrazie, opowieścią. Perypetie pewnego idealisty w żaden sposób mnie nie wciągnęły, a przedstawione w książce problemy społeczne może i były ważne w czasach kiedy powstała książka, ale ich opis wydał mi się mało przekonujący. Być może to wina specyficznego języka autora.

"Ludzie bezdomni" to klasyczna powieść okresu Młodej Polski. Opowieść o życiu doktora Judyma, jego działalności i miłości do Joanny Podborskiej. Akcja dzieje się pod koniec XIX wieku, a fabuła opowiada o poświęceniu dla innych i idei "pracy od podstaw". Doktor Judym marzy o tym by pomagać nie tylko bogatym, ale też i biednym. Żeromski piętrzy problemy przed głównym bohaterem, ale ten nie daje za wygraną. Czytelnika wciąga sprawa Judyma i można wierzyć, ze na prawdę mu się uda. Co z tego wyniknie? Trzeba przeczytać książkę, żeby się dowiedzieć. Książka nie jest łatwa, ale przeczytanie jej da wiele satysfakcji

Nie wiem, czy bym ją przeczytała, gdyby nie była lekturą. Ale jak już przeczytałam, to coś wyniosłam - że idealiści są na świecie, że wciąż istnieją siły, które popychają ludzi do działania, siły pozytywne, altruistyczne. I że jak świat światem, ludzie wciąż mają kompleksy.

Pozycja nie wzbudza może zachwytu, ale pokazuje najbiedniejszą i najbardziej potrzebującą warstwę społeczeństwa końca XIX wieku. Książka smutna i pouczająca.

Nie cierpię tej książki. Obowiązek jej przeczytania był koszmarem.

Szkolny obowiązek wielu ludzi zniechęca do tej książki, ja jednak do nich nie należę. Powieść przedstawia losy romantycznego idealisty, który musi zmierzyć się z brutalną rzeczywistością i zrewidować swój system wartości. Dużym plusem jest także język powieści (przeplatanie się impresjonistycznych i naturalistycznych opisów), a także elementy komediowe.

Żeromskiego uwielbiam. A tę pozycję w szczególności.