Magazyn Literacki KSIĄŻKI - nr 1/2012 (184) - ebook

1. Nasze patronaty i nowości
2. Wydarzenia
3. Lista bestsellerów "Magazynu Literackiego KSIĄŻKI" z komentarzem Krzysztofa Masłonia
4. Książki rozpuszczone w śluzie

W 2011 roku książek słabych czy wręcz złych i fałszywych mieliśmy w literaturze polskiej znacznie więcej niż tytułów wartościowych, potrzebnych, pięknych. Do tego stanu rzeczy zdążyliśmy się już przyzwyczaić. Książką, która – moim zdaniem – wysunęła się na czoło literackich obrzydliwości roku było najnowsze dzieło skandalistki prozy polskiej – Manueli Gretkowskiej: „Trans” (Świat Książki). W epatowaniu bluźnierstwem i pozorowaną odwagą obyczajową przeszła samą siebie. (…)”. Zwracam uwagę, że Gretkowska nie jest już młodziutką dziewczyną szturmem zdobywającą salony artystyczne i… polityczne. To dzisiaj celebrytka, działaczka feministyczna, ba – założycielka Partii Kobiet, słowem, niewiasta nowoczesna i wyzwolona. O „Złotych żniwach” Grossów (Znak) powiedziano już wszystko. To książka z naciąganą tezą, o fałszywych przesłankach i wnioskach. Ciekawe, że Jan Tomasz Gross swoimi trzema książkami rozbudził nad Wisłą antysemityzm, zdawało się, że dawno już zdechły. Kuriozalną była też firmowana przez Wydawnictwo Literackie (!) „Makatka” Katarzyny Grocholi i Doroty Szelągowskiej czyli pisarskiego duetu matki i córki, w którym pierwsze skrzypce zagrała zresztą, o dziwo, latorośl autorki „Nigdy w życiu”. Grocholi w tak fatalnej formie nie pamiętam. To, że mamy do czynienia z literaturą popularną nie usprawiedliwia infantylizmu, złotych myśli rodem z magla i pitolenia o niczym, co od biedy można znieść w serialu Ilony Łepkowskiej ale nie w książce stroszącej się w pióra czegoś więcej niż tylko czytanka dla półanalfabetów – Krzysztof Masłoń dokonuje podsumowania ubiegłego roku w literaturze polskiej

5. Wewnętrzny motor pisania

Uważam się za dziennikarza. I dlatego sądzę, że moja książka, choć jest powieścią, to jednak jest powieścią napisaną przez dziennikarza. Chodzi na przykład o kwestię chronologii i opisów. Jeżeli na kartach powieści pojawia się opis stołu z 1920 roku, to dotyczy stołu z roku 1920, nie – z 1914 czy 1954. Starałem się być dokładny. Wydaje mi się, że jest wielu dziennikarzy, którzy zaczynają pisać powieści, bo chcą w ten sposób dotrzeć do szerszej publiczności. Po prostu nadchodzi taka chwila, że chce się opowiedzieć innym jakąś fikcyjną historię. Można wtedy stworzyć coś magicznego i zapewnić sobie zupełnie inny kontakt z czytelnikiem. Napisałem kilka książek non-fiction i wiem, na jaki odbiór mogę liczyć. Wydzwaniają do mnie specjaliści, w prasie ukazują się recenzje i wszystko dobrze się toczy, dostarczając satysfakcji, że przyczyniłem się do poszerzenia wiedzy na jakiś konkretny temat. Ale jako autor powieści spotykam czytelników, którzy zatrzymują mnie na ulicy, dzwonią, zapraszają do swoich domów. Fikcja daje sposobność nawiązania bliższych kontaktów z czytelnikami i z pisarskim światem – z Sergio Vila San-Juánem, autorem książki „Spadkobierczyni z Barcelony”, redaktorem dodatku Cultura/s do gazety „La Vanguardia”, specjalistą w dziedzinie książki i informacji literackiej, autorem esejów dotyczących kultury, literatury i świata książki rozmawia Aleksandra Wiktorowska

6. Co czytają inni
7. Książki miesiąca „Magazynu Literackiego KSIĄŻKI":

„Generalissimus” Dariusza Wilczaka i „Historia polityczna Polski 1944-1991” Andrzeja Leona Sowy, „Blady ogień” Vladimira Nabokova i „Dzienniki. Tom 1.1955-1959” Jerzego Zawieyskiego

8. Autorski przegląd książek dla dzieci Małgorzaty Berwid

9. Felieton Marka Ławrynowicza

10. Koszyk z książkami

11. Kilkadziesiąt recenzji nowości wydawniczych